گزارش تصویری: آبی اناری های کت و شلوار پوش در فرودگاه بارسلونافوتبال از همان آغاز منطقی عام و جهان شمول داشته است، اما در هیچ دوره ای مثل اکنون در درنوردیدن مرزها کامیاب نبوده است
1) می گویند «جهانی شدن» فرایندی است که در آن افراد« نسبت به آنچه در هزاران کیلومتر دورتر به وقوع می پیوندد واکنش نشان می دهند اما ممکن است آنچه را که در اطرافشان می گذرد نبینند». فرایندی برای بی اعتبار کردن مرزها و تبدیل آن ها به پدیده های متعلق به اعصار ماقبل. جهانی شدن اما مخالفینی سرسخن نیز دارد. از کسانی که دنیا را اساسا انچنان جهانی نمی پندارند و جهانی شدن را اغراق می دانند، تا کسانی که آن را ویرانگر می پندارند و نابودکننده فرهنگ ها و هویت های محلی.
2) فوتبال از همان آغاز منطقی عام و جهان شمول داشته است، اما در هیچ دوره ای مثل اکنون در درنوردیدن مرزها کامیاب نبوده است. احتمالا ترجمه جمله آغازین این نوشتار به وضعیت فوتبال امروز ایران چنین است« فوتبالدوستانی که برای بارسا و رئال له له می زنند، در حالیکه پرسپولیس و استقلال را در انزوا و تنهایی رها کرده اند». در ایران امروز، ولع و حرص مفرطی که برای طرفداری از تیم های خارجی وجود دارد براستی حیرت آور است. کافی است نگاهی به سایت ها و کامنت های مخاطبان این سایت ها بیندازید. هر موضوعی را به بارسا و رئال (و بعضا دیگر تیم ها) ربط می دهند و کری می خوانند. دوگانه خسته کننده مسی –رونالدو(که یادآور جنگ سرد است) نیز فوتبالدوستان ایرانی را مسحور ساخته است. همه اسیر این «صحنه آرایی خطرناک» شده اند. مسی و رونالدو را کرده اند قبله عالم. از نوک پا تا فرق سر به مقایسه این دو «بزرگوار» می پردازند. ترسم از آن است کار به مقایسه آنجایی برسد که نباید.
3) یکی از اساسی ترین وجوهی که برای فوتبال بر می شمارند، سویه هویت بخش آن است؛ یعنی افراد از طریق برقراری سمپاتی به تیمی خاص به برساخت هویتی برای خود می پردازند و خود را با آن تعریف می کنند. هویتی که بعضا رنگ و بویی آیینی، مذهبی و قومی دارد.از سلتیک و رنجرز در اسکاتلند گرفته که تداعی کننده نزاع عای تاریخی کاتولیک ها و پروتستان ها ست تا بارسایی های استقلال طلب. هویت سازی که جهانی شدن برای فوتبالدوست ایرانی به ارمغان آورده است اما از جنس دیگری است. اگرچه همواره به تیم ها و بازیکنان بزرگ علاقه وجود داشته است، اما بعد و عمق امروزین آن قابل تامل است. بعضی ها خود را بدان سان که یک مادریدی ممکن است طرفدار رئال باشد عاشق رئال مادرید می دانند و بارسایی های وطنی در نفرین ژنرال مارشال فرانکو دست کمی از تیفوسی های بارسایی ندارند. این علاقمندان وطنی دست به تاسیس اجتماعات(community) طرفداری زده اند و کلوپ ها ساخته اند. کلوپ هوادارن فلان تیم و کانون عاشقان بهمان تیم. بی معنا شدن فاصله ها.
4) کرکری های استقلال- پرسپولیس کماکان باقی است اما شاید در نتیجه علایق جهانی کمرنگ شود. مباد آن روزی که نشانی از «کیسه کش» و «لنگی» نباشد
منبع:سایت گل
پویول پدر شد؛ مانوئلا، آخرین آبی و اناری 
دی بوئر: اگر دست من بود، بلیند را برای بارسلونا می خریدم!